Exponse consulta con respecto do cómputo dos prazos para a toma de posesión como persoal funcionario de carreira na Administración do Estado sobre a base do disposto no artigo 114.12 do Real Decreto-lei 6/2023, do 19 de decembro, polo que se aproban medidas urxentes para a execución do Plan de Recuperación, Transformación e Resiliencia en materia de servizo público de xustiza, función pública, réxime local e mecenado.

O artigo 114.12 do Real Decreto-lei 6/2023, do 19 de decembro, dispón que “(…) a toma de posesión para o persoal funcionario de carreira deberase efectuar dentro do prazo de quince días naturais a partir da publicación do nomeamento, que será dun mes cando supoña cambio de localidade de residencia.”

Esta previsión normativa substitúe o contido no artigo 36 do Decreto 315/1964, do 7 de febreiro, polo que se aproba a Lei articulada de Funcionarios Civís do Estado, que determinaba que a toma de posesión realizaríase no prazo dun mes, a contar desde a notificación do nomeamento.

Doutra banda, o artigo 114.12 do Real Decreto-lei 6/2023, do 19 de decembro, establece que: “No caso do persoal funcionario interino e eventual, a toma de posesión producirase ao día seguinte ao do nomeamento”.

Xurdiron dúbidas con respecto do dies ad quo que se terá en conta por parte das unidades de persoal e do persoal recentemente nomeado, e se a nova redacción implica un cambio dese momento inicial do prazo.

Para dilucidar esta cuestión, en materia de recursos humanos ha de partirse da distinción entre prazos substantivos e prazos procesuais ou procedimentais. Esta distinción é a que se establece, no ámbito civil, entre os prazos de prescrición, determinantes no goce de dereitos, e os prazos de caducidade, estritamente ligados ao ámbito do proceso.

Así, os prazos substantivos son aqueles que determinan o ámbito temporal no cal se ha de despregar o goce dun dereito, mentres que os prazos procesuais ou procedimentais son aqueles períodos de tempo durante os cales se require á parte ou ao interesado para que realice unha actuación concreta no contexto dun proceso ou dun procedemento determinado.

Os prazos substantivos haberán de regularse polo que dispoña a norma especial, mentres que os prazos procedimentais se imbrican nas regras da Lei 39/2015, do 1 de outubro, do Procedemento Administrativo Común das Administracións Públicas.

Tal como explícase na Exposición de Motivos da citada lei, “Como principal novidade destaca a introdución do cómputo de prazos por horas e a declaración dos sábados como días inhábiles, unificando deste xeito o cómputo de prazos no ámbito xudicial e o administrativo”, é dicir, unificando o cómputo dos prazos procedimentais que constitúen o obxecto da LPACAP cos procesuais, pero non necesariamente con aqueles que teñen un carácter substantivo.

No ámbito dos recursos humanos, que agora nos/nos ocupa, existen tanto prazos de carácter substantivo como prazos de carácter procedimental, sendo os de carácter substantivo aqueles durante os cales os empregados públicos teñen dereito ao goce dun permiso, por exemplo, e os de carácter procedimental, aqueles que se fixan, neste mesmo exemplo, para que se realice a solicitude de goce do permiso polo interesado ou para que a Administración haxa de dar resposta á esta solicitude mediante resolución expresa ou, na súa falta, mediante silencio administrativo.

Neste caso atopámonos de forma indubitada ante un prazo de tipo procedimental, que veñen rexidos por canto dispón a lei 39/2015, do 1 de outubro.

Así pois, ante a indeterminación da redacción utilizada na norma, non pode deducirse a vontade do lexislador de proceder a unha derrogación tácita, ou inaplicación do artigo 30 da Lei 39/2015, do 1 de outubro, do 1 de outubro, do Procedemento Administrativo Común das Administracións Públicas, que fixa as regras xerais sobre cómputo de prazos no dereito administrativo.

Concretamente, o artigo 30.3 da Lei 39/2015, do 1 de outubro, declara o seguinte:

“3. Os prazos expresados en días contaranse a partir do día seguinte a aquel en que teña lugar a notificación ou publicación do acto de que se trate, ou desde o seguinte a aquel en que se produza a estimación ou a desestimación por silencio administrativo”.

Por tanto, o dies ad quo será, en todo caso, o día seguinte ao da publicación da resolución de nomeamento do persoal funcionario de carreira.

Ademais, o artigo 30 da Lei 39/2015, do 1 de outubro, non autoriza ao lexislador nacional nin ao dereito da Unión Europea a alterar as normas sobre o cómputo de prazos. Con todo, si permite modificar a regra xeral de días hábiles pola utilización de días naturais, cuestión que o Real Decreto-lei 6/2023, do 19 de decembro, aproveitou para determinar a regra especial de días naturais en relación co prazo para toma de posesión.

Unha interpretación distinta levaría a que en determinados casos no que o nomeamento supoña un cesamento previo, por exemplo, como funcionario interino ou funcionario en prácticas, choque no mesmo día o cambio de situación xurídica.

Todo o anterior indícase sen prexuízo de lembrar que, de acordo con o réxime de competencias deste centro directivo, as respostas a consultas que emite esta dirección xeral posúen carácter meramente informativo e, en consecuencia, non teñen carácter de criterio vinculante, nin orixinan dereitos nin expectativas de dereito, nin implican vinculación algunha co tipo de procedementos a que se refiran. Ademais, ao carecer de carácter preceptivo ou vinculante, os órganos destinatarios das estas respostas poderán, no seu caso, adoptar finalmente unha decisión que non se corresponda co parecer contido nas mesmas.

As respostas a consultas contidas neste boletín atenden ás cuestións expostas á luz da normativa vixente no momento da súa emisión, de maneira que estas respostas poden verse afectadas por modificacións lexislativas posteriores ou resolucións xudiciais.