En canto ao ámbito obxectivo que comprende a Lei 70/1978, do 26 de decembro, de recoñecemento de servizos previos na Administración Pública (en diante, Lei 70/1978), o artigo 1.1 circunscribe o ámbito dos servizos prestados á totalidade dos servizos indistintamente prestados en:

“a Administración do Estado, da Local, da Institucional, da de Xustiza, da Xurisdición do Traballo e da Seguridade Social”.

Pola súa banda, o Real Decreto 1461/1982, do 25 de xuño, polo que se ditan normas de aplicación da Lei 70/1978, do 26 de decembro, de Recoñecemento de servizos previos na Administración Pública, pola súa banda, regula no seu artigo 1º os servizos computables e os efectos dos mesmos:

“1. Para efectos de perfeccionamento de trienios, computaranse todos os servizos prestados polos funcionarios de carreira en calquera das Administracións Públicas citadas no artigo 1 da Lei 70/1978, do 26 de decembro, sexa o que fose o réxime xurídico en que os prestaron, excepto aqueles que tivesen o carácter de prestacións persoais obrigatorias.”

Así, xorden dúbidas en relación co recoñecemento de servizos prestados no ámbito internacional, que se proceden a analizar:

i. Servizos prestados en Administracións Públicas dos Estados membros da Unión Europea.

Con respecto aos servizos prestados nas Administracións Públicas dos Estados membros da Unión Europea, cabe sinalar que a Lei 2/2004, do 27 de decembro, de Orzamentos Xerais do Estado para 2005, con efectos do 1 de xaneiro de 2005 e vixencia indefinida, engadiu unha nova disposición adicional, a vixésimo sexta, á Lei 30/1984, do 2 de agosto, de Medidas para a Reforma da Función Pública, pola que se recoñecen os servizos prestados nas Administracións Públicas de calquera Estados membros da Unión Europea, así como aos servizos prestados naqueles Estados aos que, en virtude de Tratados Internacionais celebrados pola Unión Europea e ratificados por España, sexa de aplicación a libre circulación de traballadores de acordo á normativa comunitaria, en concreto, sinala:

“1. Computarase para efectos de trienios, o período de prestación de servizos nas Administracións Públicas dos Estados membros da Unión Europea, previos ao ingreso ou reingreso nos correspondentes Corpos e Escalas, Clases ou Categorías de calquera Administracións Públicas, excepto aqueles servizos que tivesen o carácter de prestacións obrigatorias. O cómputo establecido no parágrafo anterior, será así mesmo de aplicación aos servizos prestados na Administración Pública daqueles Estados aos que, en virtude de Tratados Internacionais celebrados pola Unión Europea e ratificados por España, sexa de aplicación a libre circulación de traballadores nos termos en que esta se acha definida no Tratado Constitutivo da Comunidade Europea.”

Á hora de determinar se a expresión “calquera Administracións Públicas” inclúe as Administracións Públicas dos Estados membros da Unión Europea, convén facer unha serie de precisións.

Aínda que a Lei de orzamentos para o 2005 sinalar expresamente non se modificou a Lei 70/1978, do 26 de decembro, no sentido de permitir que se tivesen efectivamente en conta, na función pública española, os períodos de servizo cubertos anteriormente polos cidadáns comunitarios na función pública doutros Estados membros, a Comisión decidiu interpor un recurso por incumprimento, o 7 de maio de 2004.

A Sentenza do 23 de febreiro de 2006 que resolve o citado recurso (TJCE\2006\55) sinala que, “baseándose na xurisprudencia do Tribunal de Xustiza (…), o Reino de España debe garantir que se teñan efectivamente en conta a antigüidade e experiencia profesional adquiridas polos cidadáns comunitarios na función pública doutro Estado membro e concederlles, a este respecto, os mesmos dereitos e vantaxes en materia de clasificación e retribución que os recoñecidos aos cidadáns comunitarios que adquiriron unha experiencia similar na función pública española”. Igualmente, a Sentenza lembra que “cando un organismo público dun Estado membro proponse, con ocasión da contratación de persoal para cubrir postos que non están comprendidos dentro do ámbito de aplicación do apartado 4 do citado artigo, tomar en consideración as actividades profesionais anteriores exercidas polos candidatos nunha Administración pública, este organismo non pode efectuar distincións, respecto dos nacionais comunitarios, en función de que talles actividades fosen exercidas no Estado membro ao que pertence este organismo ou noutro Estado membro”.

Tendo en conta os fundamentos xurídicos desta Sentenza, a xuízo deste Centro Directivo, debe facerse unha interpretación ampla do concepto “as Administracións Públicas” considerando que no mesmo están incluídos aqueles organismos ou entidades que poden entenderse integrados nas Administracións Públicas dos Estados membros da Unión Europea, para os efectos de recoñecemento de servizos previos ao abeiro do regulado na Lei 70/71978, do 26 de decembro.

En consecuencia, poderanse recoñecer os servizos prestados organismos ou entidades integrados nas Administracións Públicas de terceiros estados, sempre que non sexan servizos de carácter obrigatorio, para o que será necesario que o Estado en cuestión sexa un Estado membro da Unión Europea ou que, en virtude de Tratado Internacional celebrado pola Unión Europea e ratificado por España, sexa de aplicación a libre circulación de traballadores.

ii. O caso de Reino Unido.

No caso específico de Reino Unido, desde o 1 de xaneiro de 2021 non forma parte da Unión Europea e, por tanto, xa non se beneficia dos principios de libre circulación de persoas, libre prestación de servizos e liberdade de establecemento, sen que tratase equivalente na materia.

A este respecto, nin a Lei 70/1978 nin a Lei de Orzamentos Xerais do Estado para o 2005 establecen réximes particulares para o suposto no que a natureza do ente no que se prestan servizos sufra modificacións desde a prestación dos servizos ata o momento do recoñecemento.

Ante a ausencia de concreción na regulación, e de acordo con un exercicio interpretativo tanto sistemático como teleológico da norma, resulta lóxico deducir que os requisitos para o recoñecemento dos servizos hanse de cumprir no momento no que os mesmos se están prestando. Así, será no período temporal no que os servizos foron prestados nos que deberán cumprirse os requisitos que esixe a Lei 70/1978, e a Lei de Orzamentos Xerais do Estado do ano 2005, en particular e no que interesa nesta consulta, que o Estado en cuestión sexa un Estado membro da Unión Europea.

Así mesmo, cabe sinalar que o artigo 50.3 do Tratado da Unión Europea, establece que: “os Tratados deixarán de aplicarse ao Estado que se retira a partir da data de entrada en vigor do Acordo de Retirada ou, na súa falta, aos dous anos da notificación, salvo se o Consello Europeo, de acordo con o este Estado, decide por unanimidade prorrogar este prazo”.

De conformidade co disposto no citado precepto, prodúcese o Acordo sobre a retirada do Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda do Norte da Unión Europea e da Comunidade Europea da Enerxía Atómica, no que se contempla un período transitorio que finaliza o 31 de decembro de 2020.

Tendo en consideración o citado período transitorio, a xuízo desta unidade, poderán recoñecerse os servizos prestados no Reino Unido, como Estado membro da Unión Europea, sempre que se cumpran os requisitos esixibles e trátese de servizos prestados antes do 1 de xaneiro de 2021, por canto, como se expuxo anteriormente, o 31 de decembro de 2020 finalizou o período transitorio previsto no Acordo sobre a retirada do Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda do Norte da Unión Europea e da Comunidade Europea da Enerxía Atómica.

iii. Administracións doutros Estados.

Á vista do marco xurídico esbozado conclúese que o recoñecemento de servizos previos para efectos de trienios, efectos nos que o consultante centra as súas cuestións, queda limitado a aqueles servizos desempeñados para organismos ou entidades cuxa natureza xurídica sexa a de Administración Pública dun Estado membro da Unión Europea.

iv. Servizos prestados en organizacións internacionais.

Para determinar se procede o recoñecemento dos servizos prestados en organizacións internacionais debemos analizar se podería incluírse a unha organización internacional no ámbito da Lei 70/1978, é dicir, se pode considerarse que é unha “Administración Pública” para estes efectos.

As consecuencias que ten o recoñecemento de servizos fan que a ampliación do ámbito de aplicación da normativa reguladora deba contemplarse con criterios restritivos.

No caso das Organizacións Internacionais, estas non poden incluírse automaticamente neste concepto, polas razóns que seguen a seguir:

As Administracións Públicas en España teñen como obxectivo fundamental a prestación dos servizos públicos a través da execución das políticas desenvolvidas polo órgano de goberno do que dependan para dar cumprimento ás demandas dos cidadáns. Para garantir a adecuada realización das súas actividades, o ordenamento xurídico dota xeralmente ás Administracións dunha serie de potestades exorbitantes que pode facer valer nas súas relacións cos cidadáns afectados pola súa actuación, se ben sempre dentro dos límites marcados pola Constitución e as leis. Sen prexuízo das relacións internacionais que poida manter con outros países, o ámbito de actuación das administracións públicas circunscríbese a un ámbito territorial determinado (estatal, autonómico ou local), sobre o que desenvolven a súa actividade.

Pola súa banda, as Organizacións Internacionais son entes, constituídos por un Acordo entre varios Estados, que desenvolven actividades en beneficio dos Estados membros ou, mesmo dun beneficio máis xeral. Desenvolven a súa actuación no marco do Dereito Internacional Público e están suxeitas ao que dispoñan os seus Estados membros nos seus acordos constitutivos. A súa actuación non ten por que estar dirixida á prestación de servizos públicos e xeralmente desenvólvese nun ámbito transnacional. Resulta, por tanto, moi difícil subsumir a unha Organización Internacional no concepto de “Administración Pública” previsto na Lei 70/1978.

No entanto, hai que ter en conta que en ocasións os servizos prestados na Organización Internacional, prestáronse “a través do Ministerio de Asuntos Exteriores e Cooperación”.

Isto podería significar que os servizos se prestaron en calidade de empregado da Administración Xeral do Estado e que, por tanto, serían susceptibles de ser computados para efectos de servizos previos.

Para confirmar este feito será necesario determinar con quen estaba vinculado xuridicamente o interesado no momento de prestar os servizos que pretende sexan recoñecidos, xa que, en definitiva, o elemento determinante para establecer se uns servizos han de recoñecerse como “servizos previos” é que se estableceu unha relación sinalagmática entre o interesado e a Administración en cuestión, na que o interesado presta uns servizos á Administración (dos que esta se beneficia) obtendo unha remuneración a cambio, aboada por aquela. A dinámica das misións dunha Organización Internacional require da participación de nacionais dos seus Estados membros.

En conclusión, non procedería recoñecer os servizos prestados nas misións da Organización Internacional como servizos previos ao abeiro do previsto na Lei 70/1978, do 26 de decembro, de Recoñecemento de Servizos Previos na Administración Pública. Esta conclusión baséase en dous motivos fundamentais:

a) A imposibilidade de subsumir ás Organizacións Internacionais, no concepto de “Administracións Públicas” previsto no artigo 1 da Lei 70/1978.

b) A ausencia dun vínculo xurídico estatutario ou laboral entre calquera Administración Pública e o interesado no momento do desempeño dos servizos que impide considerar que estes servizos se prestaron por ou para algunha Administración Pública e, por tanto, que poidan ser considerados como servizos

i. Documentación esixible.

Finalmente, cabe facer referencia á documentación esixible para dar por acreditados os servizos previos no estranxeiro, de non existir unha regulación específica respecto diso, parece que habería de estarse analoxicamente aos requirimentos nacionais, de modo que as certificacións achegadas comporten en todo caso o mesmo grao de fehaciencia que a documentación nacional comparable.

Respecto da esixencia de tradución xurada á que se alude na consulta, parece que ha de aplicarse con carácter xeral o preceptuado no artigo 15 da Lei 39/2015, do 1 de outubro, do Procedemento Administrativo Común das Administracións Públicas en relación coa lingua dos procedementos: “A lingua dos procedementos tramitados pola Administración Xeral do Estado será o castelán (…)”.

Interesa así mesmo neste punto o artigo 144 da Lei 1/2000, do 7 de xaneiro, de Axuizamento Civil polo que regula o tratamento dos documentos probatorios redactados en idioma non oficial:

“1. A todo documento redactado en idioma que non sexa o castelán ou, no seu caso, a lingua oficial propia da Comunidade Autónoma de que se trate, acompañarase a tradución do mesmo.

2. Esta tradución poderá ser feita privadamente e, en tal caso, se algunha das partes impugnásea dentro dos cinco días seguintes desde o traslado, manifestando que non a ten por fiel e exacta e expresando as razóns da discrepancia, o Secretario xudicial ordenará, respecto da parte que exista discrepancia, a tradución oficial do documento, á conta de quen o presentou.

3. No entanto, se a tradución oficial realizada a instancia de parte resultase ser substancialmente idéntica á privada, os gastos derivados daquela correrán a cargo de quen a solicitou.”

En puridad parecería necesario por tanto que ante documentación estranxeira mediante a que pretendan acreditarse servizos previos conste, dunha parte, a “legalización” do documento ou certificado acreditativo, de modo que, conforme o sistema de “apostila” ou ao que proceda en Dereito, quede á Administración española debidamente xustificada a autenticidade do mesmo, e doutro lado, que o documento veña acompañado dunha tradución oficial que permita comprender o seu tenor literal.

Iso, no entanto, será o órgano instrutor do procedemento, en tanto que competente para realizar a valoración dos elementos probatorios, o que resolva se cabe, dadas as concretas circunstancias que rodeen a un determinado expediente, considerar o documento estranxeiro fidedigno en toda a súa extensión, formal e material, sen necesidade de esixir que a súa presentación se axuste por completo aos extremos antedichos.

Todo o anterior indícase sen prexuízo de lembrar que, de acordo con o réxime de competencias deste centro directivo, as respostas a consultas que emite esta dirección xeral posúen carácter meramente informativo e, en consecuencia, non teñen carácter de criterio vinculante, nin orixinan dereitos nin expectativas de dereito, nin implican vinculación algunha co tipo de procedementos a que se refiran. Ademais, ao carecer de carácter preceptivo ou vinculante, os órganos destinatarios das estas respostas poderán, no seu caso, adoptar finalmente unha decisión que non se corresponda co parecer contido nas mesmas.

As respostas a consultas contidas neste boletín atenden ás cuestións expostas á luz da normativa vixente no momento da súa emisión, de maneira que estas respostas poden verse afectadas por modificacións lexislativas posteriores ou resolucións xudiciais.