O réxime disciplinario distingue dúas clases de prescrición, a das infraccións e as das sancións. En ambos os casos, a actuación da Administración, ben destinada á esixencia de responsabilidade, ben dirixida a dar cumprimento á sanción imposta, veñen interromper a prescrición e, por tanto, o prazo previsto para que a mesma prodúzase.
Esta regra xeral ha de ser matizada no sentido de que non toda actuación da Administración é válida para interromper a prescrición, senón que é necesario que esta actuación sexa diligente e que vaia dirixida realmente á consecución do obxectivo desexado, no presente caso, a materialización da sanción imposta.
Prescrición de sanción grave
A información proporcionada pola Universidade consultante é a seguinte:
“O Reitor da Universidade de XXX impuxo a un profesor [titular interino] a sanción de suspensión de funcións por catro anos e medio, cuxa execución se realizaría desde o 17 de agosto de 2010 ata o 16 de febreiro de 2015.
Posteriormente, o Reitor impón, ao mesmo interesado, unha sanción dun ano de suspensión de funcións pola comisión dunha falta grave, sendo notificada ao interesado o día 16 de agosto.
Tendo en conta que as dúas sancións de suspensión de funcións non podían cumprirse simultaneamente, a Universidade considerou procedente a súa execución de forma sucesiva. Desta forma, o 19 de novembro de 2010 notificouse ao interesado que a execución da segunda sanción iniciaríase o 17 de febreiro de 2015, isto é, a partir da finalización da suspensión de funcións imposta pola primeira sanción, entendendo así que a posible prescrición da falta grave dun ano de suspensión quedaba interrompida polo cumprimento da primeira das sancións”.
Á luz destes datos, consúltase se a actuación descrita é correcta ou se, pola contra, ha de entenderse prescrita a sanción polo transcurso do prazo de prescrición (2 anos para as faltas graves).
O réxime disciplinario distingue dúas clases de prescrición, a das infraccións e as das sancións.
En ambos os casos, a actuación da Administración, ben destinada á esixencia de responsabilidade, ben dirixida a dar cumprimento á sanción imposta, veñen interromper a prescrición e, por tanto, o prazo previsto para que a mesma prodúzase.
Esta regra xeral ha de ser matizada no sentido de que non toda actuación da Administración é válida para interromper a prescrición, senón que é necesario que esta actuación sexa diligente e que vaia dirixida realmente á consecución do obxectivo desexado, no presente caso, a materialización da sanción imposta; non sendo válidos, por tanto, para estes efectos, as actuacións que se realicen coa mera finalidade de interromper formalmente a prescrición pero sen que persigan en realidade dar cumprimento á obriga sometida á esta clase de prazo.
Neste sentido, e por mor do principio de seguridade xurídica, como indicou o Tribunal Supremo na súa sentenza do 14 de novembro de 1985, en materia disciplinaria, non se debe permitir que unha situación xurídica mantéñase en estado de incerteza temporalmente indefinida e que a debida actuación administrativa paralícese sen limitación de tempo algún, de maneira que non interromperán o prazo de prescrición as resolucións “innecesarias” que se diten só con aquela finalidade, e non coa de cumprir coa actividade á que vén obrigada.
No presente asunto, e segundo a información proporcionada polo consultante, a sanción foi executada e, polo tanto, viuse interrompida a posible prescrición que se alega, consistindo esta execución en fixar as datas exactas nas que se ha de levar a cabo a suspensión de funcións, que é a sanción imposta; sendo notificada ao interesado, segundo indicábase, tanto a sanción como a súa execución.
Por tanto, neste caso, e á luz dos argumentos expostos, parece que non cabe obxectar que se produciu a prescrición da sanción, posto que a mesma executouse nos termos expostos pola Universidade e que, ademais, a súa execución nun momento anterior non sería posible, so pena de deixar sen efecto a mesma, xa que coincidiría no tempo con outra sanción do mesmo tipo que, pola súa propia natureza, fai imposible a súa execución simultánea.
Todo o anterior indícase sen prexuízo de lembrar que, de acordo con o réxime de competencias deste centro directivo, as respostas a consultas que emite esta dirección xeral posúen carácter meramente informativo e, en consecuencia, non teñen carácter de criterio vinculante, nin orixinan dereitos nin expectativas de dereito, nin implican vinculación algunha co tipo de procedementos a que se refiran. Ademais, ao carecer de carácter preceptivo ou vinculante, os órganos destinatarios das estas respostas poderán, no seu caso, adoptar finalmente unha decisión que non se corresponda co parecer contido nas mesmas.
As respostas a consultas contidas neste boletín atenden ás cuestións expostas á luz da normativa vixente no momento da súa emisión, de maneira que estas respostas poden verse afectadas por modificacións lexislativas posteriores ou resolucións xudiciais.