Na presente consulta exponse a posibilidade de prolongar en servizo activo ao persoal funcionario interino.

O artigo 10 do texto refundido da Lei do Estatuto Básico do Empregado Público (TRLEBEP), aprobado por Real Decreto Lexislativo 5/2015, do 30 de outubro, precepto dedicado aos funcionarios interinos, dispón que son funcionarios interinos aqueles que por razóns expresamente xustificadas de necesidade e urxencia, son nomeados como talles para o desempeño de funcións propias de funcionarios de carreira, cando se dea algunha das circunstancias que se indican neste artigo.

En canto ao réxime aplicable aos mesmos, o apartado 5 do citado artigo 10 dispón que "aos funcionarios interinos seralles aplicable, en canto sexa adecuado á natureza da súa condición, o réxime xeral dos funcionarios de carreira".

Por tanto, a aplicación da regulación establecida para os funcionarios de carreira será aplicable aos funcionarios interinos cando sexa adecuado “á natureza da súa condición temporal e ao carácter extraordinario e urxente do seu nomeamento,” o que esixe exporse cal é a natureza e cales son as notas que a caracterizan.

Se ben se trata dunha relación rexida polo Dereito administrativo, o que realmente caracteriza a esta clase de persoal fronte ao funcionario de carreira é a temporalidade da relación que se establece coa Administración Pública, a diferenza da do funcionario de carreira, que é de “carácter permanente”.

Por tanto, en primeiro termo, o carácter temporal e non permanente da relación que ostenta o funcionario interino é un elemento esencial á hora de dilucidar que normas e, sobre todo, con que alcance, han de ser aplicadas á esta clase de persoal cando o precepto en cuestión non determine quen é o destinatario ou destinatarios do mesmo.

É conveniente lembrar aquí o previsto na Directiva 1999/70/CE do Consello, do 28 de xuño de 1999, relativa ao Acordo marco da CES, a UNICE e o CEEP sobre o traballo de duración determinada; en concreto, a Cláusula Cuarta da Directiva referida ao ‘Principio de non discriminación’ que sinala o seguinte:

“1. Polo que respecta ás condicións de traballo, non poderá tratarse aos traballadores cun contrato de duración determinada dunha maneira menos favorable que aos traballadores fixos comparables polo mero feito de ter un contrato de duración determinada, a menos que se xustifique un trato diferente por razóns obxectivas.

2. Cando resulte adecuado, aplicarase o principio de prol rata temporis. (…)”

Pódense facer dúas consideracións á luz da xurisprudencia do TJUE sobre a aplicación da esta Directiva.

Por unha banda, nos propios termos da Directiva, enténdese que non poderá tratarse aos traballadores cun contrato de duración determinada dunha maneira menos favorable que aos traballadores fixos comparables polo mero feito de ter un contrato de duración determinada, a menos que se xustifique un trato diferente por razóns obxectivas.

Por outra, o previsto na mesma sobre o traballo de duración determinada, é aplicable tanto ao persoal funcionario de carreira como ao persoal funcionario interino.

E iso sen prexuízo de que a doutrina establecida polo TJUE tende a que concorran as normas reguladoras do persoal de carácter fixo e do temporal, permitindo, no entanto, que existan diferenzas cando as mesmas estean xustificadas, pero sen que sirva de base para tal diferenciación exclusivamente o elemento temporal.

Partindo destes extremos, e entrando xa a analizar a xubilación, esta atópase regulada no artigo 67 do TRLEBEP. Este artigo, baixo o rótulo de “Xubilación”, prevé as distintas clases de xubilación facendo referencia aos “funcionarios”, de modo xenérico e sen especificación algunha, como si ocorre, por exemplo, coas situacións administrativas nas que claramente o lexislador establece que a súa aplicación corresponde unicamente aos “funcionarios de carreira”.

Por outra banda, non só resulta lóxico o que os funcionarios interinos, como calquera outra clase de persoal teñan o dereito á xubilación (dereito así contemplado para todos os empregados públicos no artigo 14 do TRLEBEP), senón que, ademais, o artigo 63 prevé a xubilación como unha das causas de cesamento do funcionario interino.

Neste sentido, e salvo que houbese unha previsión específica, enténdese que resultan de aplicación ao funcionario interino, con carácter xeral, as previsións contidas no artigo 67 do TRLEBEP sobre xubilación de funcionarios.

No entanto, hai que destacar que o artigo 67, apartado 3, realmente vén regular, precisamente, unha excepción á xubilación forzosa por razón de idade, e é a chamada prolongación ou “permanencia no servizo activo” como expresamente indica o precepto.

Así, o apartado 3 deste artigo, establece que “nos termos das leis de Función Pública que se diten en desenvolvemento deste Estatuto, poderase solicitar a prolongación da permanencia no servizo activo como máximo ata que se cumpran setenta anos de idade”.

Se ben, como se sinala, os demais apartados dedicados a regular as distintas clases de xubilación resultarían aplicables aos funcionarios interinos, xorde a dúbida de se esta previsión, a da permanencia no servizo activo, é propia dos funcionarios de carreira ou se, pola contra, pode resultar tamén aplicable aos funcionarios interinos.

A este respecto parece que é necesario deslindar en todo caso a prolongación ou permanencia en servizo activo do réxime de situacións administrativas propiamente dito.

Aboa esta idea a propia regulación vixente posto que, fronte ao artigo 33 da Lei 30/1984, do 2 de agosto, na que a prolongación se configuraba como un auténtico dereito do funcionario, o artigo 67.3 do TRLEBEP, que veu a substituír a aquel, regula a prolongación no servizo activo como «(…) un dereito subxectivo condicionado a que as necesidades organizativas da Administración fagan posible o seu exercicio; pero recae sobre a esta Administración a carga de xustificar esas necesidades organizativas que deben determinar a concesión ou denegación da prolongación. A obriga da Administración de motivar en todo caso, tanto se é favorable como se non, a decisión sobre a prolongación de permanencia en servizo activo solicitada polo funcionario en función dunhas necesidades da organización, implica que as necesidades que se citen como fundamento da decisión que se adopte sexan axustadas á realidade e que se probe a súa existencia (…)». (por todas, STS, Sala do Contencioso, 6 de febreiro de 2017).

É dicir, se ben a Administración ha de motivar necesariamente a concesión ou denegación da prolongación no servizo activo, a mesma non se configura xa como un dereito inherente ao cargo, como se veu entendendo, e do que se podía deducir que, por tal carácter, só era predicable de quen ostentan unha relación de carácter permanente, é dicir, os funcionarios de carreira –que son os únicos que ostentan o dereito ao cargo- senón que se trata máis ben dun dereito que queda vinculado ás necesidades organizativas da Administración Pública.

Por tanto, se se entende que a prolongación no servizo activo, á luz do TRLEBEP, xa non é un elemento propio do dereito ao cargo, tampouco é sustentable que sexa un dereito predicable en exclusiva do persoal funcionario de carreira.

Por outra banda, na regulación vixente na Administración Xeral do Estado, a propia Resolución do 31 de decembro de 1996, da Secretaría de Estado para a Administración Pública, pola que se ditan normas complementarias de procedemento para a aplicación da prolongación da permanencia no servizo activo aos funcionarios públicos no ámbito da Administración Xeral do Estado, aínda vixente, dispón que a mesma resulta de aplicación ao persoal contido no artigo 1.1 da Lei 30/1984, no que se inclúe ao “persoal ao servizo da Administración Xeral do Estado”. Aínda que non se especifica no este precepto as distintas clases de persoal, en ningún caso establécese unha excepción do persoal funcionario interino.

En paralelo, cabe lembrar que, segundo estableceu o Tribunal Supremo, a prórroga da xubilación non se trata dun dereito estatutario sen máis, senón un dereito que en todo caso está condicionado a que “as necesidades organizativas da Administración permitan o seu exercicio, enténdese que o dereito á permanencia ou prolongación no servizo activo tamén pode ser recoñecida, no seu caso, ao persoal funcionario interino”.

Por iso, á luz da regulación vixente na Administración Xeral do Estado, e da doutrina establecida polo TJUE na aplicación da Directiva 1999/70/UE exposta máis arriba, e atendendo á natureza que posúe na actualidade a permanencia ou prolongación no servizo activo, o recoñecemento da permanencia ou prolongación no servizo activo ao persoal funcionario interino non pode facerse coa mesma extensión que ao persoal funcionario de carreira; xa que aquí si existe unha diferenza que condiciona a resolución que para ese efecto se poida ditar, e non é outra que o propio carácter temporal da relación interina.

Neste sentido, a Resolución que puidese adoptar ese órgano, se finalmente optásese por recoñecer o dereito á permanencia no servizo activo ao funcionario interino, deberá modular este recoñecemento no sentido de que o cesamento se poderá producir, con anterioridade a alcanzar a idade máxima de setenta anos, sempre que concorran calquera das circunstancias legalmente previstas no artigo 63 do TRLEBEP ou calquera outra norma que neste sentido inclúa unha previsión respecto diso, en virtude das cales se produce o cesamento na condición de funcionario interino.

Todo o anterior indícase sen prexuízo de lembrar que, de acordo con o réxime de competencias deste centro directivo, as respostas a consultas que emite esta dirección xeral posúen carácter meramente informativo e, en consecuencia, non teñen carácter de criterio vinculante, nin orixinan dereitos nin expectativas de dereito, nin implican vinculación algunha co tipo de procedementos a que se refiran. Ademais, ao carecer de carácter preceptivo ou vinculante, os órganos destinatarios das estas respostas poderán, no seu caso, adoptar finalmente unha decisión que non se corresponda co parecer contido nas mesmas.

As respostas a consultas contidas neste boletín atenden ás cuestións expostas á luz da normativa vixente no momento da súa emisión, de maneira que estas respostas poden verse afectadas por modificacións lexislativas posteriores ou resolucións xudiciais.