A cuestión exposta versa sobre a posibilidade de conceder o permiso por adopción a un funcionario que adoptou ao fillo da súa muller tras convivir máis de dous anos co menor.

Así, en primeiro lugar, cabe analizar o marco xurídico de aplicación. O artigo 49.b) do Real Decreto Lexislativo 5/2015, do 30 de outubro, polo que se aproba o texto refundido da Lei do Estatuto Básico do Empregado Público (TREBEP), establece como permiso por motivos de conciliación da vida persoal, familiar e laboral:

“Permiso por adopción, por garda con fins de adopción, ou acollemento, tanto temporal como permanente: terá unha duración de dezaseis semanas. Seis semanas deberán gozarse a xornada completa de forma obrigatoria e ininterrompida inmediatamente despois da resolución xudicial pola que se constitúe a adopción ou ben da decisión administrativa de garda con fins de adopción ou de acollemento.

(…)

O cómputo do prazo contarase a elección do proxenitor, a partir da decisión administrativa de garda con fins de adopción ou acollemento, ou a partir da resolución xudicial pola que se constitúa a adopción sen que en ningún caso un mesmo menor poida dar dereito a varios períodos de goce deste permiso.

(…)

Os supostos de adopción, garda con fins de adopción ou acollemento, tanto temporal como permanente, previstos neste artigo serán os que así se establezan no Código Civil ou nas leis civís das comunidades autónomas que os regulen, debendo ter o acollemento temporal unha duración non inferior a un ano.”

Deste xeito, o TREBEP recoñece aos adoptantes ou acolledores un permiso de dezaseis semanas de duración. Do disposto na normativa extráese que este permiso ten como feito causante a adopción ou o acollemento do menor, nos termos establecidos no Código Civil.

A este respecto, o artigo 175 establece os requisitos para a válida constitución da adopción, sinalando o artigo 176 que “a adopción se constituirá por resolución xudicial, que terá en conta sempre o interese do adoptando e a idoneidade do adoptante ou adoptantes para o exercicio da patria potestade”.

Tendo en conta o anterior, a cuestión exposta céntrase na posibilidade de gozar do permiso de adopción cando se adoptou ao fillo da súa muller tras convivir máis de dous anos co menor.

A este respecto, o artigo 49.b) do TREBEP regula o permiso por adopción ou acollemento, tanto preadoptivo como permanente ou simple. A concesión deste permiso esixe, dun lado, a concorrencia da situación protexida, que é a adopción, e doutro, a acreditación da esta situación. Pero en ningún caso a normativa prevé como posible causa de denegación do mesmo que a menor ou o menor adoptado non se atope incorporado e integrado á unidade familiar con anterioridade ao comezo do período do permiso ou que existise convivencia previa.

Dado que a normativa non prevé como causa de denegación do permiso que existise unha convivencia previa, non é posible establecer requisitos nin causas distintas ás establecidas na norma que restrinxan o goce do permiso.

Así mesmo e ante a ausencia de concreción na regulación, e de acordo con un exercicio interpretativo tanto sistemático como teleológico da norma, resulta difícil deducir do tenor literal do precepto a vontade de establecer como requisito para conceder o permiso de adopción que o menor adoptado non convivise co adoptante.

A finalidade da integración do adoptado na súa nova familia e na súa nova situación non se produce polo mero feito da convivencia co adoptante con anterioridade á adopción, senón que é a partir do momento da adopción cando xorde a nova situación do adoptado, pois é a partir da resolución xudicial constituíndo a adopción cando se establece a situación de fillo do adoptante, e por tanto, cando pasa a integrarse na nova familia.

Por iso infórmase que, en conclusión, si será posible conceder o permiso por adopción regulado no artigo 49.b) do TREBEP, a condición de que se dea o suposto de feito, é dicir, a adopción e xustifíquense os requisitos esixidos, con independencia de que existise convivencia previa.

Todo o anterior indícase sen prexuízo de lembrar que, de acordo con o réxime de competencias deste centro directivo, as respostas a consultas que emite esta dirección xeral posúen carácter meramente informativo e, en consecuencia, non teñen carácter de criterio vinculante, nin orixinan dereitos nin expectativas de dereito, nin implican vinculación algunha co tipo de procedementos a que se refiran. Ademais, ao carecer de carácter preceptivo ou vinculante, os órganos destinatarios das estas respostas poderán, no seu caso, adoptar finalmente unha decisión que non se corresponda co parecer contido nas mesmas.

As respostas a consultas contidas neste boletín atenden ás cuestións expostas á luz da normativa vixente no momento da súa emisión, de maneira que estas respostas poden verse afectadas por modificacións lexislativas posteriores ou resolucións xudiciais.